MAJ I CZERWIEC MOIMI OCZAMI

Dzisiaj kumulacja zdjęć na blogu z dwóch ostatnich miesięcy. Maj niestety nie doczekał się podsumowania, ale daję mu szansę i doczepiam go do czerwca. Zatem zapraszam na niezliczoną ilość kadrów – MAJ I CZERWIEC MOIMI OCZAMI.

To był najtrudniejszy czas mojej blogowej działalności. Bo właśnie tych działań prawie w ogóle nie zanotowano. Byłam o krok od rzucenia tego wszystkiego w cholerę. Byłam realnie o krok od zamknięcia bloga. No bo po co mi to? Czy ktoś to czyta? Czy ktoś to ogląda? Czy ktoś w ogóle jest tym zainteresowany?Blogowanie wymaga mnóstwa czasu, poświęcenia, cierpliwości, regularności i wielu innych. Tych wszystkich elementów w pewnym momencie mi zabrakło. Jakby ktoś odciął mi przepływ życia w żyłach. Prawie przez cały ten czas moje pozablogowe życie również kulało i jęczało. Dni się po prostu toczyły, a ja za nimi. Nie obchodziło mnie nic, poza przetrwaniem kolejnych chwil. Za nowy wpis zabierałam się prawie codziennie i prawie codziennie lądowałam z płaczem na łóżku albo w ramionach męża wyjąc, że wszystko jest bez sensu, a ludzie są źli. Nie zapominałam dodawać, że jestem kompletnie beznadziejna. Standard. To taka „pewna trójca” złych dni.  Czułam się z tym strasznie. Czułam, jak cała sytuacja mi ciąży. Ja, która lubię mieć wszystko pod kontrolą, która ma ciągotki do bycia perfekcjonistką i pedantką, która uwielbia planować, która trzyma rękę na pulsie. Właśnie ta „JA” rozsypała się z dnia na dzień. Niezałatwione sprawy zaczęły się piętrzyć. Myśli w głowie zaczęły uprawiać zwariowany sprint. Książki zaczęły się kurzyć. Ulubione blogi zaczęły pokrywać się mgłą. Ja zaczęłam świrować.

To nie mogło trwać dłużej. To nie była sytuacja, w której sobie odpuściłam, bo tego potrzebowałam. To działo się poza mną. Nie miałam na to wpływu. I właśnie dlatego zaczęłam się niepokoić i w końcu zebrałam swoje szanowne pośladki i stanęłam oko w oko z tym cholerstwem. Nie wiem co to było – przepracowanie, gorsze dni, spadek motywacji i energii, jakieś przesilenie. Najważniejsze jest to, że teraz mogę napisać słowo „było”.  I tego się trzymam.

Tego tekstu miało nie być. Po co komu czytać o żalach innych ludzi. Chcę, żeby mój blog był pozytywny, ciepły i inspirujący. Ale z drugiej strony, od życia nie ucieknę. A życie, jak widać, pisze własne scenariusze. A ja piszę bloga. Tego tekstu miało nie być, ale jest. Bardziej dla mnie, niż dla Was. I robię to dla siebie. Oczyszczam się, żeby raz na zawsze zakończyć etap przebytego, szeroko pojętego, kryzysu. Nie chcę już pisać, że mnie nie ma albo, że nagle wracam. Chcę być.

Dlatego dzisiaj przedstawiam Wam mój maj i czerwiec w zdjęciach. A uzbierało się ich ponad 30!

Bez królował u mnie w domu od pierwszej, do ostatniej gałązki. Na szczęście mamy własne drzewko bzu, więc mieliśmy go pod dostatkiem.

Od kiedy weszłam w posiadanie tej kawiarki, moje życie stało się bardziej aromatyczne. Naprawdę jestem nią zachwycona, mogłabym ją wciskać do każdej fotografii (zresztą tak właśnie robię).

Pierwsze czereśnie, które dostałam od sąsiada. Były przepyszne!

Jak tylko truskawki się zaczerwieniły, zaczęłam z nich korzystać. Zazwyczaj wyglądało to tak, że zjadałam wszystkie prosto z krzaka – takie smakują najlepiej. Jednak to, co udało mi się donieść do domu, pożytkowałam nieustannie. I muszę przyznać, że owsiankę, czy płatki ryżowe najlepiej smakują mi właśnie z truskawkami. To wszystko posypane świeżymi listkami mięty i skropione miodem dawało efekt „WOW”! W wypadku powyższej owsianki, dodałam jeszcze karmelizowany rabarbar z truskawkami, wanilią, cytryną i rozmarynem, a całość posypałam prażonym słonecznikiem.

Te pankejki przygotowywałam bez żadnej dbałości o dokładne ilości składników (chyba nawet o jednym zapomniałam), nawet dobrze nie zerkając do miski. I co? I wyszły najlepsze na świecie! A jak trzeba coś na bloga przygotować, to tak sielsko już nie jest.

Cudowny dzień spędzony nad wodą. I niedziela od razu stała się bardziej znośna.

Kolejna porcja jedzenia i picia.

Moje królestwo.

W każdej wolnej chwili starałam się wytargać coś do siedzenia na trawę (często trawa wystarczała) i napawałam się chwilą.

Jeszcze odrobinę jedzenia…

…i natury, którą zachwycam się codziennie na nowo.

O! Jedzenie :D

A na koniec mój rozgardiasz podczas przygotowywania zdjęć na bloga, czyli małe making of.

I mój mały pomocnik, który zawsze stoi na posterunku.

Jeszcze o jednej rzeczy chcę wspomnieć, ponieważ jestem z siebie dumna. Mianowicie książki! Czerwiec był bardzo owocny w tej kwestii. A przeczytałam:

• Zaginiona dziewczyna, Gillian Flynn (tę pozycję zaczęłam jeszcze w maju)
• Wyspa motyli, Corina Bomann
• Zanim umrę, Jenny Downham
• Charles Street 44, Danielle Steel
• BLOG: PISZ, KREUJ, ZARABIAJ, Tomek Tomczyk

I to tyle. Internety zostawiam dzisiaj w spokoju.

Do następnego!