Ratunku! Tracę Obserwujących na Instagramie!

O, nie! Kolejna osoba przestała mnie obserwować na Instagramie! Kolejna osoba postanowiła nie tracić czasu na oglądanie moich zdjęć i czytanie opisów pod nimi. Kolejna osoba stwierdziła, że nie jestem na tyle dobra, żeby zaśmiecać sobie moimi fotografiami swoją instagramową tablicę. Czuję, że tracę grunt pod nogami…

Spoglądam na ilość obserwujących i jest ich mniej o jedną, dwie osoby. Zastanawiam się, dlaczego tak się dzieje. I KTO dopuszcza się tak strasznego czynu, jakim jest ponowne wciśnięcie tego cholernego przycisku „obserwuj”, co doprowadza do zaprzestania śledzenia moich poczynań. W tym celu przeszukuję Internet, a wujek Google podpowiada, że są specjalne aplikacje, żeby się tego dowiedzieć. Tego i wielu innych rzeczy – kto, kiedy, w jakiej ilości. Po chwili program widnieje już na ekranie mojego telefonu. Rejestruję się i moje miejsce dowodzenia jest gotowe do użytku. Od tej chwili wiem, kto dokładnie przestał mnie obserwować, kto jest najbardziej aktywny, a kto jest tak zwanym „obserwatorem duchem”. Wiem wszystko. Wydaje mi się, że to świetna sprawa. No bo znając takie statystyki, mogę się dostosować. Moje działania mogą trafić do większej liczby osób, jeżeli wiem, że coś komuś nie pasuje.

Zatem od teraz sen z powiek spędza mi rozkminianie o tym, dlaczego niektórzy odchodzą. W efekcie staram się robić bardziej artystyczne zdjęcia/minimalistyczne zdjęcia; pisać pod zdjęciami więcej słów/mniej słów; dodawać więcej zdjęć jedzenia/książek; publikować częściej/rzadziej.

Ale nic się nie zmienia. Ludzie przychodzą, ludzie odchodzą. Bywają dni, kiedy tylko tracę Obserwujących, a nowych nie widać na horyzoncie. Przykro mi z każdą taką stratą. Co robię nie tak? Jestem zła, wściekła, żeby za chwilę być bliska płaczu. Aplikacja na telefonie daje znać, że cały czas ktoś stwierdza, że już mi wystarczy tej pociechy, że właśnie postanawia, że nie jest już zainteresowany moimi wypocinami. Zaczynam nienawidzić tej cholernej aplikacji. Sprawdzam ją nałogowo. Szalę goryczy przelewa sytuacja, w której przestaje mnie obserwować popularna „Instagramowiczka”, którą ja dla odmiany śledzę od początku. A dołączyła do grona moich „Insta Friends” dzień wcześniej, informując mnie, że jest zauroczona całym profilem. Myślałam, że posikam się z radości. Radość ta, jak już wspomniałam, nie trwała długo. Koniec. Obrażam się na Instagram, na ludzi, na cały świat.

I w końcu do mnie TO dochodzi. Budzę się z tego koszmaru.

I tak, przyznaję się, powyższa historia, to moja historia sprzed kilku miesięcy.

Kasuję sławną aplikację i przestaję świrować.

Jak Boga kocham, ja nie wiem, co sobie myślałam. Kompletnie mi odbiło. W krytycznym momencie potrafiłam siedzieć z nosem wlepionym w ekran telefonu i dosłownie wyczekiwać momentu, kiedy wyskoczy mi informacja, że ktoś właśnie przestał obserwować mój profil. Teraz chce mi się śmiać, ale wtedy faktycznie dałam się złapać na „magię” tego portalu. Chciałam, żeby to co publikuję, podobało się absolutnie wszystkim. Chciałam dogodzić każdej jednostce. W efekcie to ja zaczęłam się dostosowywać. Zaczęłam odczuwać presje, że muszę być najlepsza, że muszę zatrzymać przy sobie każdą osobę. To było tak niezdrowe podejście do tematu, że teraz pisząc to wszystko, nie mogę uwierzyć, że jeszcze kilka miesięcy temu miałam kompletnego bzika na punkcie Instagramu.

Nic się nie zmieniło – dalej co jakiś czas tracę kilku „instagramowych przyjaciół” i nadal uwielbiam tę społecznościówkę. Natomiast o 180 stopni zmieniło się moje podejście do tej kwestii. No bo co to tak naprawdę oznacza? Że ktoś nie lubi mojej osoby? Że nie daję z siebie wszystkiego? Że niczym się nie wyróżniam? Ano nie. To oznacza tylko tyle, że każdy ma wybór, czym chce się karmić. To jest naturalne, że ludzie zmieniają zdanie. Co chwilę podoba Nam się coś innego. To jest bardziej, niż logiczne.

Wyniosłam z tego doświadczenia bardzo ważną lekcję. Zawsze, mimo wszystko powinnam robić swoje. Nie oglądać się na innych. Nigdy nie dam rady wszystkich zadowolić. Zresztą już nie odczuwam takiej potrzeby. Dałam sobie przestrzeń w tym względzie, zeszło ze mnie sztucznie nadmuchane powietrze. To zapewne sprawka chęci bycia najlepszą we wszystkim, co robię – to uczucie cholernie utrudnia mi życie. Ale zrozumiałam, że wystarczy, iż będę po prostu wiarygodna. Pozostanie sobą w tym wyścigu szczurów to prawdziwa harówka, ale warta wszystkiego.

Przepraszam za chaotyczność tego wpisu. Tak się dzieje, kiedy temat wzbudza we mnie różne emocje, od tych złych, po dobre. Chciałam po prostu przypomnieć Wam, że górnolotne hasło „bądź sobą”, może i jest oklepane, ale na pewno nie głupie. Tylko wtedy, kiedy będziemy w stu procentach zgodni z własnym ja, uda Nam się czuć wszechobecny spokój, cokolwiek będzie się w naszym życiu działo…nawet jeżeli chodzi o sprawy na Instagramie :D