„Siódmy sekret szczęścia” Sharon Owens

Wiedziałam, że sielanka z ciągłym czytaniem książek kiedyś się skończy. Bardzo okrojony czas wolny nie pozwala mi spędzać już tylu godzin na ciągłym pochłanianiu kolejnych pozycji. Zatem czytam mniej, o wiele mniej. Brakuje mi tego niezmiernie i mam plan coś z tym począć. A jak ja mam plan, to go spełniam. „Siódmy sekret szczęścia” przeczytałam w marcu, a dopiero teraz o niej piszę. Czas delikatnie podkręcić tempo.

Ruby i Jonathan to kochające się, młode małżeństwo. Mają duży dom, pracę i podjęli decyzję o poczęciu dziecka. Podczas Wigilii, w oczekiwaniu na powrót Jonathana z pracy,  jego żona dopina Świąteczne przygotowania na ostatni guzik. Jednak jeden telefon rujnuje wszystkie ich plany, a życie Ruby lega w gruzach – traci miłość swojego życia. Jednak po pewnym czasie od tragedii, kobieta z pomocą swojej najlepszej przyjaciółki Jasmine, postanawia wziąć się w garść i przeorganizowuje całkowicie swoje dotychczasowe życie. Nieplanowanie odkrywa siedem sekretów życia, z którymi się utożsamia.

Jestem zobowiązana zacząć moje zdanie od jednego słowa – PRZEWIDYWALNOŚĆ! Nie mogę przeboleć tego, jak ta historia była przewidywalna i na swój sposób banalna. Intencje i zamysł autorki rozkminiłam już od pierwszych stron, później tylko uśmiechałam się do siebie widząc, że moje przypuszczenia sprawdzają się w stu procentach. Jednak nie chcę zdradzać fabuły, więc nie będę opisywać szczegółów.W każdym razie pozycja okazała się od początku do końca do przewidzenia. Co nie oznacza, że była nudna, jak flaki z olejem. Aż tak nudna nie była :)

Słownictwo, którym posłużyła się autorka też do końca mnie nie zadowala. Jest jakby…sztywne i takie zachowawcze. Niestety muszę tutaj wspomnieć o tym, że z główną bohaterką nie znalazłabym wspólnego języka.  Była mdła i nijaka. Żałobę przeżywała nijak, miłość przeżywała nijak, sukcesy na polu zawodowym przeżywała nijak. Główna bohaterka została wykreowana na nieustającą męczennicę. Ta postać wydała mi się po prostu bezbarwna. Dobrze, że miała przyjaciółkę, którą bardzo polubiłam! Oj z Jasmine wyszłabym chętnie na drinka. I to nie jednego!

Może się czepiam, więc przejdę do przewodniej myśli całej historii, ponieważ główny przekaz jest wartościowy i jak najbardziej godny uwagi. Dzięki tym czterystu stronom możemy, nie tyle uświadomić sobie, co przypomnieć o podstawowych „życiowych zasadach”. Na pierwszy rzut oka wydają się one banalne: pozostać niezależnie emocjonalnym, dbać o dobre zdrowie, wyzbyć się negatywnych emocji, dbać o przyjaźń, czynić dobro, dostrzegać piękno w drobiazgach, zamknąć za sobą przeszłość, ale przyznajmy się, czy pamiętamy o tym na co dzień? Czy dbamy o siebie i innych? Czy potrafimy pogodzić się z przeszłością i ją zaakceptować, żeby móc kreować teraźniejszość? Czy potrafimy doceniać fakt, że świeci słońce, a my obudziliśmy się do życia w nowym dniu? No chyba nie zawsze, co? Marudzimy, lenimy się albo przepracowujemy, ubolewamy nad sprawami mało istotnymi, kłócimy się z najbliższymi i mamy w nosie, jak pachnie trawa o poranku i jak cudownie jest móc spojrzeć na śpiącą obok osobę, którą przecież tak kochamy.

Jest kilka cytatów, które w szczególny sposób do mnie przemówiły:

„Nie możesz oczekiwać, że szczęście da Ci druga osoba alb że ona uczyni Cię szczęśliwą. Nie możesz nawet oczekiwać, że pozwoli Ci być szczęśliwą, jakbyś musiała prosić o pozwolenie (…). Trzeba swoje szczęście stworzyć samemu, w środku, i nie pozwolić, by ktokolwiek je tknął albo odebrał.”

„Ludzie tak się boją śmierci (…). Nie zdają sobie sprawy, że śmierć nie robi im krzywdy. To życia powinni się obawiać.”

„Kobiety to istoty wielozadaniowe. I świetnie się też spisujemy jako wścibskie cholery. Mamy jeszcze wino?”

„Nikt normalny nie bierze ślubu zaraz po dwudziestce”

Niektóre cytaty są poważne, niektóre zabawne, jak na przykład dwa ostatnie. To właśnie one są, wypisz wymaluj, ja sama :D To kto się przyłącza do ludzi nienormalnych i wziął ślub niedaleko po dwudziestce?

Pomimo wielu niedociągnieć, jest to historia przedstawiona w miły i przyjemny sposób. Idealna na długie wieczory, kiedy nie wiemy, co ze sobą począć. Sympatyczne czytadło. Nie chcę pisać, że typowo kobiece, bo jestem kobietą, a jak widać nie powaliło mnie na łopatki. Mam jednak mały sentyment do tej powieści. Zostaje po niej ciepło na sercu i jakoś tak  człowiekowi lżej na duszy. Dzięki niej przypomniałam sobie, że warto jest się zastanowić nad naszą codziennością, nad momentami, chwilami, sekundami. Jak je spędzamy? Jak je wykorzystujemy?