„Miłość i chaos w Nowym Jorku” Gemma Burgess

Kolejna przeczytana książka. Mimo, iż zawsze czytałam dużo, to w tym roku zachowuję się jak szalona – pochłaniam książkę za książką. Dzisiaj przedstawiam moje subiektywne podejście do pozycji „Miłość i chaos w Nowym Jorku” Gemmy Burgess.

Miałam problem z tym, żeby napisać o tej książce sensowną wypowiedź. Po przeczytaniu kilkudziesięciu stron, zapisałam całą stronę o jej wadach. Po jej zakończeniu, zapisałam całą stronę o jej zaletach. Zastanawiam się, czy można wszystkie moje przemyślenia zebrać w logiczną całość. Zaryzykuję, ale co z tego wyjdzie – nie pytajcie.

Zacznę, tak jak poprzednio, od spraw bardziej technicznych. Okładka tej pozycji jest kolorowa, dużo się na niej dzieje i jest na czym zawiesić oko. Roześmiana młoda kobieta siedząca na parapecie okna, z którego rozpościera się widok wspaniałego miasta, jakim jest Nowy Jork. Przychylne opinie na temat książki na przedniej okładce i ciekawe opisy na tylnej, zachęcają do jej przeczytania. A co tak naprawdę daje Nam właściwa treść?

Dwudziestotrzyletnia dziewczyna, o imieniu Angie, nie ma chłopaka, pracy, mieszkanie wynajmuje z czterema innymi dziewczynami, jej rodzice się rozwodzą, a Ona stoi na skraju depresji. Jej jedynym lekarstwem na zastałą sytuację są imprezy do białego rana, picie do nieprzytomności i życie z dnia na dzień. Swoim zachowaniem doprowadza do znacznego pogorszenia się jej stosunków z przyjaciółkami, z którymi mieszka. Po kolejnej mocno zakrapianej imprezie, budzi się rano w pokoju hotelowym, a obok niej leży koperta wypełniona pieniędzmi. Od tego momentu zaczyna się cała zabawa.

Przyznam, że przez dobrych kilkadziesiąt stron zadawałam sobie pytanie co ja czytam? Język, którym posługuje się autorka jest, delikatnie mówiąc, dosyć prosty. Rozumiem, że zapewne takie było założenie – im bardziej zwykłe dialogi i opisy, tym lepiej trafią do zwykłego czytelnika, czyli podczas tej lektury powinniśmy czuć jej realizm. No cóż… nie kupiłam tego. Dosyć spora dawka przekleństw też mnie nie oczarowała. Czułam się, jakbym była na piwie ze znajomą, która będąc już w stanie lekkiego upojenia, opowiada mi o rewelacjach w jej życiu. Od książki wymagam jednak czegoś, co od tej rzeczywistości mnie oderwie. Nie chodzi tak po prostu o te nieszczęsne przekleństwa, bo ja też przeklinam. Nie chcielibyście mnie słyszeć podczas zdrowego wkurzenia się. Chodzi o to, że owszem, przekleństwo raz na jakiś czas w książce, dostosowane do sytuacji i pasujące idealnie do chwili, jest dobre – może oddać emocje, podsycić atmosferę, dodać pikanterii. Jednak jestem zdania, że co za dużo, to nie zdrowo. Dlatego właśnie się czepiam. Po przeczytaniu około 1/3 książki, stwierdziłam, że tytuł jest bardzo trafny, gdyż znajdowałam w niej tylko CHAOS, CHAOS i jeszcze raz CHAOS.

Jednakże, zupełnie niespodziewanie, coś się zmieniło. Zaczęłam zauważać, że wciągam się w historię głównej bohaterki i zaczynam pałać do niej sympatią. Biorąc pod uwagę, że na początku książki niezmiernie działała mi na nerwy, to był to naprawdę obrót o 180 stopni. Akcja nabierała tempa, a treść zaciekawiła mnie na tyle, że nieświadomie przewracałam kartki, nie bacząc na mijające minuty. W końcu odczuwałam jakieś emocje, dane mi było się roześmiać, a na końcu autentycznie się wzruszyłam – nie jakoś bardzo, ale jednak Przeżyłam istny szok. Okazało się, że finalnie wyciągnęłam kilka cennych rad, które autorka starała się ukryć między wierszami. Chyba najważniejszą z nich było to, żeby nigdy w życiu nie poddawać się w swoich dążeniach. Pozwoliłam sobie też uwierzyć, że każda, nawet najgorsza i najtrudniejsza sytuacja w naszym życiu, może okazać się nowym początkiem czegoś lepszego. To są powszechnie znane prawdy i faktycznie zakrawa to o banał, ale przyznajcie, czy nie zapominamy o nich w naszej codzienności? Historia Angie pokazuje, że nawet, jeżeli jesteś na straconej pozycji, to dzięki swojemu uporowi i wytrwałości, możesz osiągnąć swoje cele.

Jest kilka cytatów, które w szczególny sposób do mnie przemówiły:

„(…) to po prostu kolejna zmiana. Nie koniec, zmiana. Wszystko się zmienia, przez cały czas, idziesz do przodu, twoje życie się zmienia.”

„Życie musi się zmieniać. Inaczej nie miałoby sensu. Zawsze wiedziałabyś, co się za chwilę wydarzy.”

„Dużo łatwiej jest pozbyć się zmartwień, jeśli podzielisz się nimi z ludźmi, których kochasz.”

„Nigdy nie płacz przez kogoś, kto nie zapłacze przez Ciebie.”

Podsumowując, książka „Miłość i chaos w Nowym Jorku” to lekka, niezobowiązująca historia, po której nie można spodziewać się fajerwerków. Tak naprawdę, zapowiadało się szumnie i ciekawie, a wyszło trochę inaczej. Niemniej jednak, jeżeli chcecie się rozerwać, „odmóżdżyć”, poczytać coś niewymagającego, to mimo wszystko mogę polecić tę książkę. To typowa pozycja na zabicie nudy, ale takich pozycji też potrzebujemy. Warto jest czasem się rozerwać i nie zastanawiać się, co autor miał na myśli :)