Alicante wakacyjnie! Cz.2

Za oknem leje, wieje i nie ma się co okłamywać – do mojego ukochanego lata jeszcze daleko. Tęsknię już za letnimi sukienkami, zimnymi napojami, rozżarzonym słońcem i nocnym ogniskowaniem . Kocham tę porę roku i będę jej wierna zawsze. ALE. Jest zima, a z zimą trzeba sobie jakoś radzić. Chwytam się każdego pomysłu na jej przetrwanie. Z pomocą przychodzą mi wspomnienia z przepięknej Hiszpanii. Proszę Państwa, Alicante po raz drugi.

Kolejna porcja wspomnień, wspaniałych chwil i momentów godnych zapamiętania.

Wybraliśmy się na stadion Realu Madryt. Zdecydowaliśmy się na ten wyjazd, ponieważ dzięki temu T. spełnił swoje wielkie marzenie. Piłka nożna jest Jego drugą miłością.

Chcieliśmy być idealnie przygotowani do całodniowego wyjazdu do Madrytu, więc sprawdziłam wieczorek pogodę, jaka będzie następnego dnia w stolicy. Hurraaa 24 stopnie! Starannie naszykowaliśmy sobie wszystkie ubrania, oczywiście były tak letnie, że bardziej już być nie mogły i podekscytowani położyliśmy się spać. Kolejnego dnia wszystko szło zgodnie z planem. No może oprócz krótkiego sprintu na stację PKP, bo… chwila jeszcze, przecież widzisz, że włosy nie chcą mi się ułożyć. Po czym i tak związałam je w gumkę. Kobiety! :D

Im bliżej było Madrytu, tym bardziej czułam chłód. Jednak nie zaprzątało mi to długo myśli. Dopiero, jak wyszliśmy z pociągu poczułam, że faktycznie jest mi po prostu zimno. Ale najlepsze było przed Nami, ponieważ jak wyszliśmy na zewnątrz, zamarzliśmy w mgnieniu oka. Po chwili zorientowałam się, że ludzie wkoło Nas są ubrani w płaszcze i kozaki. PŁASZCZE I KOZAKI!! Nasz strój, nie licząc bielizny składał się w sumie z dwóch rzeczy, koszulek i spodenek. Chyba nie muszę tłumaczyć, iż 24 stopni nie było. Jak się później okazało, termometry wskazywały w stolicy zaledwie 16 stopni!. Planując ten wyjazd postanowiliśmy przejść trasę ze stacji PKP na stadion piechotą. Nie zmieniliśmy zdania, ale przepłaciliśmy ten wybór skostniałymi kończynami, odpadającymi nosami i śmiechem wielu ludzi na nasz widok.

Mój wspaniałomyślny mąż postanowił, że po drodze musimy kupić jakieś bluzy. Zgodziłam się na to szybciej, niż On skończył wypowiadać to zdanie. Pełni nadziei weszliśmy w alejkę, z której widać było wystawy sklepowe, a że była ona bardzo długa, byliśmy pewni, że znajdziemy coś dla siebie. Jakże bardzo się myliliśmy. No cóż. Wystawy wyglądały głównie tak:

W takiej sytuacji pooglądaliśmy sobie wystawione rzeczy. Ja porobiłam zdjęcia. Mąż nie mógł wyjść ze zdziwienia nad podanymi tam cenami, a ja obiecałam sobie, że jak już będę bogata, to wrócę tu na zakupy! Jak się pewnie domyślacie, ani bluz, ani ciepła nie było.

Mojego Lubego rozgrzewała jednak myśl, że za kilka chwil spełni jedno ze swoich marzeń. Mnie to rozgrzewało już trochę mniej, ale ogromnie się cieszyłam, że spełnia założone sobie cele! W końcu mieliśmy bilety, weszliśmy na Estadio Santiago Bernabéu i nie było mowy o tym, żeby mojego T. zatrzymać.

W drodze powrotnej zahaczyliśmy o znany w Madrycie Park Retiro. Ale najpiękniejsze było to, że jak wyszliśmy ze stadionu, było już CIEPŁO! Pięknie świeciło słońce, a my byliśmy w końcu stosownie ubrani.

A ludzie biegali i biegali.

Architektura tak jak w Alicante zachwycała Nas na każdym kroku.

Atocha – największa stacja kolejowa w Madrycie. Uwierzcie, można się zgubić!

Mam mieszane uczucia w związku z tym miastem. Spowodowane jest to zapewne brakiem czasu na jego poznanie. Dlatego też nie chcę wyrabiać sobie zdania na jego temat po kilku godzinach pobytu. Kiedyś tam wrócę, bo czuję w nim potencjał.

Kolejnego dnia byłam w swoim żywiole. I nie, poniższe zdjęcie nie przedstawia wejścia do muzeum. To targ! Z ruchomymi schodami…

Tak poukładane pomidory (i cała reszta) wprawiły mnie w dobry humor.

Tak uśmiechnięci i przyjaźni ludzie wprawili mnie w znakomity humor.

Czas na coś mniej kolorowego, jednak nie mniej zachwycającego.

Weszliśmy w nieznane kąty, odkryliśmy mniej uczęszczane przez turystów miejsca.

W godzinach południowych nie było żywej duszy w restauracjach.

Niektórzy odpoczywali tak:

Zachwycałam się nad hiszpańskim jedzeniem w poprzedniej części relacji, ale to na końcu naszej przygody zjadłam jedną z najlepszych rzeczy w moim życiu. Ta sałatka wbiła się na moje smakowe podium szturmem.

A w takich okolicznościach dane Nam było odpoczywać przy przepysznych potrawach.

Dzień przed wyjazdem wykorzystaliśmy na kąpiele wodne i słoneczne. Błogość.

Wieczorem wybraliśmy się na most, z którego rozpościerał się widok taki, jaki lubię.

Zauważyliśmy jeden wielki minus tych wakacji. Były zdecydowanie za krótkie! Następnym razem będą już dłuższe – bez dwóch zdań!

Alicante, dzięki! Miło było Cię poznać.

---

Zachęcam Was również do pierwszej części relacji.