Dyniowe placki

Budzik dzwoni i wyrywa mnie z głębokiego snu. A niech to! Znowu się nie wyspałam. Cholerny deszcz panoszy się na szybach, a na zewnątrz jest tak ciemno, że zastanawiam się, czy jeszcze przypadkiem nie trwa noc. Przesiedziałam pół nocy nad książką, więc nie ma się co dziwić, że teraz trudno mi jest otworzyć oczy. No cóż, początek dnia nie jest obiecujący.

W pośpiechu biegnę do łazienki. Przemywam tylko twarz, myję zęby i niedbale związuję włosy rozciągniętą gumką. Stamtąd już zbiegam do kuchni i nastawiam wodę na kawę. Dzisiaj piję rozpuszczalną, będzie szybciej i łatwiej. Śniadanie zjem później. Już ta godzina, a ja jeszcze się nawet nie dobudziłam. Jestem kompletnie niezorganizowana! Świat pędzi beze mnie, a ja muszę nadążyć. Tyle planów miałam wieczorem! Tyle refleksji i przemyśleń. Ulotniły się wraz z dźwiękiem budzika. Po moim pozytywnym nastawieniu nie zostało ani śladu, a entuzjazm postanowił wziąć sobie wolne. Nic nie idzie dzisiaj po mojej myśli. Deszcz ciągle pada i domaga się uwagi. Przeklęta plucha. Przeklęte kałuże. Przeklęta mgła. Przeklęta jesień! Trzeba rano włączać światło, żeby się nie połamać potykając się o własne nogi. Cała masa zadań do zrealizowania czeka spisana w notatniku, a ja już zdążyłam zauważyć, że ten dzień nie zmierza w dobrym kierunku i zapowiada rychłą katastrofę. Klnę pod nosem, co tylko wzburza mnie jeszcze bardziej. Pranie trzeba nastawić, a poprzednie jeszcze nieposortowane. Książki i notatki do nauki języków walają się po domu – może w końcu zaczęłabym te słówka przyswajać, a nie przestawiać z kąta w kąt. A niech to wszystko jasny szlag trafi! Jest mi tak źle, tak niedobrze. Dlaczego innym wszystko wychodzi, a tylko ja biedna cierpię?

Chwila! Moment…

Zatrzymuję się w połowie drogi do kuchni. Chwila. Moment.

Że niby jaka ja jestem? Biedna i cierpiąca? Teraz poproszę, żeby ten jasny szlag trafił prosto we mnie.

Odczuwam rozgoryczenie i niechęć do własnych myśli. Biegnę do sypialni, otwieram okno na oścież, wdycham  wilgotne i zimne powietrze, aż zaczynają piec mnie płuca. Spoglądam na widok, który koi moje skołatane nerwy. Spokojnie. Jeszcze chwila i dojdę do siebie. Mam prawo do złego dnia, mam prawo do nerwów. Jednak teraz już wystarczy. Teraz zaciągam się powietrzem ostatni raz, zamykam okno i schodzę do kuchni. Pomyślałam, że przygotuję dyniowe placki*. Po raz kolejny w tym sezonie. Zawsze smakują tak samo dobrze, dlatego dołączyły na stałe do mojego jesiennego menu. Dodam do nich nieprzyzwoitą ilość korzennych przypraw, zaparzę prawdziwą kawę w kawiarce i usiądę.

Im dłużej skupiam się na przygotowywaniu śniadania, tym lżejsza jest moja dusza. Układam w głowie plan działania podczas wsypywania mąki i mieszania. Nachylam się niebezpiecznie nad parującą kawą, żeby jej aromat wbił się w moje nozdrza i rozjaśnił mi umysł. Szybko przewracam dyniowe placki po tym, jak zauważyłam na ich powierzchni bąbelki. Całe to krzątanie w kuchni ma na mnie zbawienny wpływ. Ściągam z mebli tacę i układam na nich wszystkie części śniadania. Siadam za stołem i jem.

Z każdym kęsem czuję się lepiej, wracają mi siły i przypominam sobie, że przecież lubię mgłę, a deszcz już dawno przestał być moim wrogiem.

Składniki:

• 1 jajko
• 0,5 szklanki oleju
• 1 szklanka kefiru
• 0,5 szklanki puree z dynii
• 1 szklanka mąki
• 1 łyżeczka proszku do pieczenia
• 0,5 łyżeczki cynamonu
• 0,5 łyżeczki przyprawy do piernika
• 2 łyżki cukru

Do podania:

• jogurt naturalny
• kilka orzechów włoskich
• mięta

Sposób przygotowania:

Jajko, olej, kefir i puree z dyni dokładnie mieszamy. Dodajemy cukier i energicznie łączymy całość. Pozostałe suche składniki przesiewamy stopniowo do mokrych i mieszamy do uzyskania gładkiej masy. Odstawiamy ciasto na 20 minut, żeby odpoczęło. Pieczemy na suchej patelni ( w razie potrzeby delikatnie posmarować ją tłuszczem), na średnim ogniu. Obracamy placuszki, kiedy na ich powierzchni pojawią się bąble – smażymy drugą stronę około dwóch minut. Podajemy je z jogurtem, posypujemy posiekanymi orzechami i dekorujemy listkami mięty.

Smacznego!

∗∗∗

*Pamiętacie mój wpis o jesiennych przepisach godnych wypróbowania? Postanowiłam każdemu z nich podarować osobny kawałek mojego bloga. Czyli przypomnę każdy z tych przepisów w osobnym poście, okraszając wszystko niepublikowanymi wcześniej fotografiami i krótkimi historiami z mojego życia. (Zdjęcia pochodzą sprzed kilkunastu dni, historia dosłownie sprzed kilku godzin.)

∗∗∗

Macie swoje sprawdzone sposoby na takie niekontrolowane wybuchy? Co w takich sytuacjach koi Wasze nerwy?

∗∗∗

Jeżeli ten wpis Ci się spodobał, bądź aktywnym czytelnikiem i wyślij go w świat za pomocą przycisków, które widnieją poniżej. Z góry dziękuję!