Żytnie muffiny marchewkowe

To nie jest tak, że wszystko mi wychodzi. I że mam dobry humor zawsze i wszędzie. Kiedy jest mi źle, to widać to po mnie od pierwszego spojrzenia. Nie bardzo potrafię ukrywać emocje. Czasem to robię, ale zazwyczaj z marnym skutkiem. W każdym razie, chodzi o to, że jestem bardzo ekspresyjna. Pisząc bardzo, mam na myśli to, że jestem naładowana emocjami po same brzegi. Od sytuacji zależy, jak się zachowuję, jak wyglądam i co mówię. Kiedy przeszywa mnie ból i smutek, to momentalnie zmieniam się nie do poznania. Potrafię godzinami płakać, to podobno oczyszcza. Nie wiem, ja tam po płaczu mam po prostu opuchnięte powieki. Kiedy jestem wściekła, to też płaczę. Z bezradności i bezsilności. Jak moją twarz ozdabia szaleńczy uśmiech, to od razu ozdabiają ją również łzy, bo płaczę. Ze szczęścia.

I tak sobie myślę, że jestem po prostu beksą. Taką zwykłą, prostą beksą. Ryczę na reklamach. Ryczę, jak widzę płaczącą osobę. Zalewam się potokiem łez, kiedy widzę cierpienie, wzruszenie, radość u innych. Na filmach jestem jednym, wielkim oceanem. Płaczę, kiedy wspominam i kiedy marzę. Jezu. Idzie ze mną zwariować!

Trochę to wszystko zabrzmiało, jakbym była obsesyjną płaczką. Nie jestem aż tak zaawansowana. Ale jednak ten stan jest mi chyba najbliższy. Ma miejsce zaraz obok głupkowatego śmiechu i głupawki. Nie, nie wyrosłam z głupawek. Nawiedzają mnie regularnie – zazwyczaj w najmniej oczekiwanym i najmniej stosownym momencie. Wracając do płaczu. Miałam tak od dziecka. Nie chodzi o sam płacz, tylko wrażliwość, która jest jego powodem. Kilka miesięcy postanowiłam nad tym zapanować. Uciąć to. Skończyć. Przestać łkać co kilka dni, czy nawet codziennie z byle głupiego powodu. I wytrzymałam tak jakieś dwa miesiące. Kiedy tylko czułam, że zbliżają się łzy – obojętnie z jakiego powodu – powstrzymywałam je i brnęłam dalej w tę farsę. Aż do momentu, w którym pękłam. I okazało się wtedy, że głupia byłam, iż myślałam, że w jakikolwiek sposób przechytrzę swoją naturę. Tak się nie da.

Nie wolno Nam zmieniać się na siłę. Nie powinniśmy zmieniać czegoś, co Nas definiuje. Co nadaje Nam charakteru, co Nas wyróżnia od innych ludzi i czyni Nas wyjątkowymi osobami. I przestałam walczyć. Czas nauczyć się to zaakceptować i pokochać pomimo, że czasem cholernie utrudnia Nam to życie.

A na płaczliwą pogodę przygotowałam sobie żytnie muffiny marchewkowe. Mocne, ciężkie, zbite. Tak, jak mój charakter. Wyjątkowe. Tak, jak ja.

[dropshadowbox align=”center” effect=”lifted-both” width=”230px” height=”” background_color=”#ffffff” border_width=”1″ border_color=”#be9656″ ]Żytnie muffiny marchewkowe[/dropshadowbox]

Składniki:

• 2 jajka
• 1 szklanka mleka
• 60 ml oleju rzepakowego
• 2 szklanki mąki żytniej (w moim przypadku „typ 2000”)
• 1 łyżeczka proszku do pieczenia
• ¼ łyżeczki sody oczyszczonej
• ½ łyżeczki cynamonu
• ½ łyżeczki imbiru
• ½ łyżeczki gałki muszkatołowa
• 2 łyżki cukru muscovado
• 1 szklanka startej marchewki (na drobnych oczkach)

Sposób przygotowania:

W jednej misce mieszamy jajka, mleko i olej. W drugiej misce mieszamy mąkę, proszek do pieczenia, sodę, przyprawy i cukier. Suche składniki przesypujemy do mokrych i niedbale łączymy. Do całości wsypujemy marchewkę i łączymy. Ciasto powinno być grudkowate, nie gładkie – nie mieszamy go na jednolitą masę. Wykładamy ciasto do formy na muffiny, uprzednio wyłożonej papilotkami. Pieczemy w 180 stopniach C przez około 22 minuty. Muffiny są bardzo wyraziste w smaku, charakterne. Nie są lekkie jak piórko, a bardziej zbite i ciężkie. Ze względu na stuprocentową obecność mąki żytniej, mogą na początku dziwnie smakować dla kogoś, kto do tej pory raczej używał mąki pszennej. Ja złagodziłam sobie ten efekt jogurtem i domowym dżemem truskawkowym. Absolutne niebo w gębie!

Smacznego!

∗∗∗

Kto jest płaczkiem, proszę zameldować się w komentarzu! Zna ktoś sposób na to, jak wszechobecny płacz okiełznać?

∗∗∗

Jeżeli ten wpis Ci się spodobał, bądź aktywnym czytelnikiem i wyślij go w świat za pomocą przycisków, które widnieją poniżej. Z góry dziękuję!