Moje jesienne poranki.

Jesienne poranki zdecydowanie różnią się od tych letnich. Są trochę dłuższe, bardziej leniwe i nie ma co ukrywać – trudne i zaspane. Jednak wraz z moją filozofią doceniania tego co mam i cieszenia się z pozornie małych rzeczy, postanowiłam celebrować je kiedy tylko mam okazję. W każdej sytuacji pragnę szukać pozytywnych stron albo przynajmniej nie panikować i nie popadać w czarną rozpacz. Dlatego umilam sobie jesień – piękną jesień, kilkoma porannymi zwyczajami.

Umówmy się, obraz ukazany poniżej nie przedstawia moich pracujących dni. Te rządzą się własnymi prawami. W ich przypadku nie doszłam jeszcze do zadowalającej mnie rutyny, ale właśnie nad nią pracuję i nie omieszkam się podzielić z Wami efektami tej pracy. Ale wracając do jesiennych poranków. Funduję sobie taki błogi stan przynajmniej cztery razy w miesiącu. Uważam, że należy mi się taki reset i przyznaję, że za bardzo kocham śniadania w łóżku, żeby z tego rezygnować. Jednak podczas ciepłych miesięcy, zawsze wolałam rozpocząć dzień z przytupem nawet wtedy, kiedy miałam wolne od pracy. Teraz to się zmieniło. I tę zmianę czuć w powietrzu, w świetle (a raczej w jego niedostatkach), w bardzo powolnym rozbudzaniu się całego świata do życia i we mnie.

Myślę, że gdyby można opisać te chwile hasłami prosto z wyszukiwarki Pinteresta, to brzmiałoby to mniej więcej tak:

cozy, lazy, morning, coffee, books, bed

Jak zatem umilam sobie te kilka dni w miesiącu? Co dobrego przygotowuję na śniadanie? Dlaczego wszystko kręci się wokół łóżka? I czy takie lenistwo w ogóle ma sens? Już spieszę z odpowiedziami!

Sen na jawie, czyli widoki z okna

Już na samym początku nie jestem spójna, ponieważ akurat ten punkt zawiera się w każdym moim poranku. Nie mogło go jednak zabraknąć podczas prawdziwego, leniwego rozpoczęcia dnia. Pozwalam sobie na dłuższy sen. Niestety zawsze muszę ustawiać budzik, bo mój organizm nie potrafi zrozumieć bardzo prostego i logicznego faktu, że powinien się budzić… kiedykolwiek. Jeśli więc nie nastawię alarmu, to mogę mieć pewność, że otworzę oczy o naprawdę nieprzyzwoitej porze, jeżeli oznaczałoby to nawet 16 godzin snu. Po przebudzeniu daję sobie jeszcze kilka minut na odpowiedzenie na zasadnicze dla mnie pytania: Gdzie ja jestem? Który to dzień tygodnia? Mam wolne, czy trzeba iść do pracy? Dlaczego ten cholerny budzik nie umrze!? Po przeanalizowaniu wszystkich odpowiedzi wstaję z łóżka i zawsze, ale to zawsze podchodzę najpierw do okna, odsłaniam rolety i witam dzień patrząc jak zahipnotyzowana na widoki z naszego okna. Nigdy mi się to nie znudzi.

Śniadanie i kawa/herbata

O jakość moich śniadań dbam regularnie od dłuższego czasu. Lata, kiedy nie przywiązywałam do tego większej wagi i pozwałam sobie dosyć często na taką głupotę, jak spożywanie pierwszego posiłku w okolicach godziny 13, minęły bezpowrotnie. Głównym powodem, przez który nie jadam codziennie takich wystawnych posiłków o poranku jest czas, a raczej jego brak. Na co dzień wybieram niezawodną owsiankę z miodem i sezonowymi owocami. W TE dni, śniadanie musi być duże, pyszne i urozmaicone. Kawa zaparzona w kawiarce lub przygotowana w ekspresie to mój kolejny niezbędnik. Bardzo lubię sam rytuał picia kawy i jej smak. Nie, nie jest to śniadanie dla dwojga. Tak, zjadam to wszystko sama…bez problemu.

Koce, skarpetki, kapcie – ogólnie pojęte ciepło

Jestem zmarzluchem numer jeden. Nieustannie mam zimne dłonie i stopy. Uwielbiam odczuwać miłe ciepło – nie lubię marznąć. Dlatego też w jesienno – zimowym sezonie wszelkiego rodzaju koce, narzuty, chusty, grube skarpety są mile widziane. Powiem więcej, bez nich zginęłabym marnie. Kiedy kilka dni temu weszłam do sklepu i zobaczyłam skarpetki „sówki”, to po dwóch sekundach rozważań doszłam do wniosku, że są mi bardzo potrzebne i że bez nich jesień nie ma prawa bytu. Pokrzepiona tą myślą prawie podbiegłam do kasy chcąc za nie zapłacić i wtedy Pani sprzedawczyni powiedziała coś w rodzaju Och jestem pewna, że dzieciaczkowi się spodoba, a to chłopczyk, czy dziewczynka? Na co ja bez zastanowienia, z rozbrajającym uśmiechem na twarzy odpowiedziałam Dziewczynka! To znaczy ja. Będę dumnie nosić te skarpetki. To ile płacę? Nie od dziś wiadomo, iż jestem dużym dzieckiem. A dziecko trzeba przecież pielęgnować z wielką uwagą i czułością. No to pielęgnuję…

Słodkości

Nieczęsto jadam croissanty na śniadanie, bułeczki z nutellą, czy – o zgrozo – pączki. W sumie tych ostatnich nie jem prawie w ogóle. Jednak jeżeli podczas mojego spokojnego, leniwego i luźnego poranka mam ochotę na małe grzeszki ( i nie mówię tu o TYCH grzeszkach), to pozwalam sobie na to bez jakichkolwiek wyrzutów sumienia.  Nie popadam w paranoję. Nie wierzę w to, że cztery croissanty z nutellą na miesiąc przyspieszą moją śmierć lub chorobę. Zdrowe podejście do wszystkiego to dla mnie podstawa.

 Książki

Myślę, że nie wymaga to większych wytłumaczeń. Książki to ogromna część mojego życia. W takich niespiesznych chwilach uwielbiam czytać jeszcze bardziej. Bardzo często po prostu się inspiruję. Tacham do łóżka wszystkie kulinarne pozycje i przeglądam je strona po stronie. Napawam oczy widokiem pięknych zdjęć. Naprawdę uwielbiam te chwile. Są takie wyciszające, takie spokojne i takie moje.

Internety, Internety…

Prawie w ogóle nie oglądam telewizji, natomiast sieć mnie wciąga. Przez te dłuższe chwile wytchnienia lubię bez żadnej presji czasu poczytać wpisy u ulubionych blogerów, przekopać się przez tysiące fantastycznych zdjęć na Pintereście, poszperać w poszukiwaniu inspirujących miejsc i ludzi. Zbyt często okazuje się, że kończę na Instagramie, ale to już swoją drogą. Jak to się mówi – wszystkie drogi prowadzą do Facebooka i Instagrama. Ach i oczywiście robię zdjęcia – mnóstwo zdjęć.

Pielęgnacja

Jeżeli mam na to ochotę i jest taka potrzeba, to zajmuję się sobą troszkę bardziej dogłębnie, aniżeli umycie zębów i związanie włosów. Ogarniam wtedy zazwyczaj bardzo szczegółowo paznokcie, ponieważ mam w końcu czas, żeby porządnie wyschły. Czy u Was też ubrania i pościel zostawiają na nich niezwykle gustowne wzorki? Czuję się wtedy jakbym wyszła od kosmetyczki, która nie ma bladego pojęcia co i w jaki sposób właśnie uczyniła. Poświęcam czas każdemu kawałeczkowi ciała – to jest przecież takie przyjemne!

Nie uważam, żeby tak spędzony czas, był czasem straconym. Na co dzień pędzę przed siebie i nieraz trudno jest się zatrzymać i zadbać o siebie, o własne potrzeby. Uczę się odpoczywać w przyjazny dla mnie sposób. Na pewno będę praktykować przez kolejne miesiące takie poranki. Już 3- 4 takie „sesje” w miesiącu potrafią mnie pozytywnie nastroić i naładować energią. Wbrew pozorom, kiedy pozwalam sobie na takie mało produktywne lenistwo, to po pewnym czasie odczuwam ogromną motywację, żeby się ruszyć i już coś zrobić. Jak widzicie – same plusy wynikają z takich działam. Polecam!

∗∗∗

A jak Wy spędzacie takie, niewymagające niczego, jesienne poranki? Podrzućcie swoje pomysły, zainspirujmy się wspólnie.

∗∗∗

Jeżeli ten wpis Ci się spodobał, bądź aktywnym czytelnikiem i wyślij go w świat za pomocą przycisków, które widnieją poniżej. Z góry dziękuję!